جملاتی زیباهمراه تصاویر

 

 هنگام گسست و بریدن از همه چیز ،

می توانی بسیاری از نداشته ها را در آغوش کشی .

 ارد بزرگ

جفتت اگر پرید برای پریدن عجله نکن .                                اُرد بزرگ

در زندگی ثروت حقیقی مهربانی است ، و بینوایی حقیقی خودخواهی .     وینه

عشق همیشگی است این ما هستیم که ناپایداریم ،عشق متعهد است مردم عهد شکن،

عشق همیشه قابل اعتماد است اما مردم نیستند.                              

                                                                               ئوبوسکالیا 

 

انسان اگر دستی به آئینه دل خود بکشد، بینش دل پسندی هدیه میگیرد.

 

بگو ببارد آنچه باران تقدیر می نامندش.... بگو بشوید آن روزهای گرم آغوش را ....تلخ و شیرین .... همه را بشوید از این ذهن به جا مانده ز عشق .... تکه یادها را.... لخته های به جا مانده ز خون.... زخم های کهنه بر دل....بگو بگیرد این آبی پهناور .... به وسعت ابرهای تیره بختش..... بگو سیاه  کند این خیال رویایی .... سفیدی صداقت را .... امید بی نهایت ....بگو ببارد .... 

خزان خاطره ها٬ ز فصل عشق به سر  رسید و دگر از برگهای خشکیده٬ که گهگاه امیدی به دل زنده می کرد ٬ یادی نماند .دل بر دستان رویاها ٬صادقانه جان داد... دستان روزگار ٬ بی رحمانه به تحمیل ٬تقدیر را بر تاریخ ما نشاند... دل ٬ بر زمین سپردم و دگر از محبت باران٬ انتظاری سبز را منتظر نخواهم بود... آری آسمان بی نیاز به مه و مهتاب دیروز ... امروز زانو زده بر مزار دل آسمانی خویش٬ بر حذر  شد ز  زاری و حتی بغضی نهان ... بسان آدم و هوا.... منع شده ٬ز تصاحب قلبی پر تپش ...روزهای خاطره  را فاتحه می خواند... خشکیده های به ظاهر راست قامت٬ سبز نماهای بی روح ٬ به نقاب درختان قطورتر ز تجربه ٬نظاره نشستند مرگ عاطفه را ٬ و به اثبات حرف خویش ٬ تحسین طلب کنند...

زانو ٬ز سر احترام به دل زدم و نه از شکستن کمر....هرگز ٬گمان خام خود به خستگیم مبر.... 

تا به وقت وصال ... آن روز که باورها همه یقین شوند و انکارها ٬آشکار ... 

به روزگار سختی ... مثل  کوه زنند و همگان را پند به استقامتش دهند و هر دم هیبت

و عظمتش را ز خاطر گذرانند...همسانی که به عرش او رسد و چو او باشد میان کائنات 

 نتوان دید .... تو نیز چون باشی ....از برای بلندی روح ....از بلندای کوه بالا روند....

 و به یقین فاصله خویش با خدا کمتر بینند.. تا به آن  خلوت نیاز خود زمزمه کنند....

کوه را به استواری و بلندی هیچ جای شک و شبه نیست....عاشقان همه سر به کوهند و

 بعد به بیابان .... تو نیز سر به آسمان داری و میان تو و او فاصله ای کمتر ...

خداوند زمین را به تکیه بر  کوهها در آسمانها استوار ساخت .... و همین بس....

 که تو چونان  کوه بمانی ......

وفاداری ما نسبت به دیگران احترام گذاشتن ، پذیرفتن و توجه به آنهاست.

به شکوه آنچه بازیچه نیست بیندیش...

 

وقتی در زندگی به داشتنی های خود فکر می کنیم خود را خوشبخت

 و زمانی که به نداشته می اندیشیم خود را بدبخت حس می کنیم .

 پس خوشبختی ما در تصور خود ماست .                تناجیو 

عشق گلی کمیاب است و فقط بعضی اوقات می روید. کمیاب است

 زیرا فقط هنگامی اتفاق می افتد که ترسی وجود نداشته باشد و نه قبل

 از آن. یعنی عشق فقط برای افراد عمیقا روحانی، می تواند واقع

 شود.آشنایی برای همه مکان پذیر است، 

 اما عشق نه.                               اوشو 

آسمان برای گرفتن ماه تله نمیگذارد، آزادی خود ماه است که او را پایبند می کند.(تاگور) 

   عشق بدون توقع ونیاز ، شالوده رهایی است.

....هیچ چیزی در امنیت نیست ..

هیچ چیزی نمیتواند ایمن و قطعی باشد,زیرا یک زندگی قطعی و ایمن بدتر از مرگ خواهد بود .

 زندگی سرشار از عدم قطعیت هاست .

( اوشو)

سعی کنیم همیشه وسیعتر از اونچه که چشم می بینه نگاه کنیم ... 

همیشه هم نور باعث دیدن نمیشه ....

حتی با یه نور شمع هم می شه خیلی جاها رو که حتی تو روز نمیشه دید ... نگاه کرد.

چشمان ما شاید وسعت دید محدودی داشته باشند اما تنها ابزار دیدن ٬چشم نیست ...

 دل آدمها هم می تونه خیلی  چیزها رو ببینه ... 

 چیزهایی که حتی چشم قادر به دیدنشون نیست ....

  شایدزندگی قصه ای است که کودکان زآن آگاهندوآنرا باگریه آغازمی کنند . 

                                                  الهام