دکلمه

میون چند تا اطاقک سوت و کور خسته و خاموش
 

یه نفر نشسته تنها انگاری شده فراموش
 

دو تا چشم بارونه نم نم میزنه بروی گونه
 

چقدر این دل غصه داره آخ فقط خدا میدونه
 

لحظه ها آسه و آسه دست غم پاشونو بسته
 

صدای خرده جواهر یه نفر دلش شکسته
...
...
...
 

از توی همون اطاقک قاصدک خبر میاره
 

یه نفر داره میمیره تنها این چه روزگاره
 

کی دلش این همه سنگه که اونو گذاشته رفته
 

خیلی ساله خیلی وقته نه یکی دو روز و هفته
 

مگه رفته از تو یادش تنها همدمش تو بودی
 

کوه پر صبر و صمیمی واسه گریه هاش تو بودی
 

توی این روزا عزیزم منتظر باش بر می گرده
 

کوره داغ جدایی دیگه خاموش و سرده
 

باز میاد پیشت گلِ تو سر بزیر و پر خجالت
 

اما انقدر تو بزرگی نداری حتی شکایت! 

 

                                                                         الهام